เช้าวันเปิดเรียน อากาศแจ่มใส มานีกับชูใจเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เด็กทั้งสองเดินคุยกันอย่างมีความสุข พอผ่านประตูโรงเรียน มานีก็พูดกับชูใจว่า “ชูใจ เธอรู้ไหม ฉันดีใจที่โรงเรียนเปิด ฉันคิดถึงคุณครูไพลิน”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันคิดถึงคุณครูไพลิน และคิดถึงพวกเราทุกคน” ชูใจพูดขึ้นบ้าง
ก่อนเวลาโรงเรียนเข้า นักเรียนคุยกันเสียงดัง เพราะไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน เมื่อธงชาติขึ้นสู่ยอดเสาแล้ว ครูใหญ่กล่าวต้อนรับนักเรียน นักเรียนพอใจ และทุกคนตั้งใจจะเป็นนักเรียนที่ดีของโรงเรียน
ครูไพลินเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ทักมานีว่าอ้วนขึ้น ชูใจผอมไปนิด แต่สูงขึ้น ปิตินุ่งกางเกงใหม่
เมื่อทักทายกับนักเรียนทุกคนแล้ว ครูไพลินแนะนำให้รู้จักนักเรียนใหม่สองคน คือ เด็กชายสมคิดกับเด็กหญิงดวงแก้ว นักเรียนเก่าทุกคนปรบมือดีใจที่ได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้น
หลังจากพูดคุยกันถึงเรื่องราวตอนปิดเรียนอีกเล็กน้อย ครูไพลินให้ปิติอ่านหนังสือเรียนภาษาไทยที่เรียนมาแล้ว ปิติอ่านได้ ครูไพลินชมว่าเก่งมากแล้วเรียกชูใจให้อ่านต่อ ชูใจมัวคุยกับเพื่อนใหม่ก็งง ไม่รู้ว่าจะอ่านต่อตรงไหน ครูไพลินจึงแนะนำว่า
“เวลาเรียน หรือมีใครพูดอะไรให้ฟัง ต้องตั้งใจฟัง ถ้าไม่ฟังอาจจะไม่รู้เรื่อง” แล้วครูไพลินให้ปิติบอกชูใจว่าอ่านถึงตรงไหน สมคิดลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า
“ผมบอกได้ครับ ให้ผมบอกดีกว่า”
“ครูเชื่อว่าสมคิดบอกได้ แต่ครูเรียกให้ปิติบอกก่อน ชูใจอ่านแล้ว ครูจะให้เธออ่านต่อ” ครูไพลินพูด
เมื่อนักเรียนอ่านหลายคนแล้ว ครูไพลินจึงให้นักเรียนออกมาเขียนคำต่างๆ บนกระดาน
- + - + - + - + - + - + - + -